अशाच एका गिरनारच्या वळणावर

अशाच एका गिरनारच्या वळणावर ते भेटले, पायाची नखे वाढलेली, तुरुतुरु धावणारे, पण घट्ट धरूनच ठेवावं त्या पायांना असा अविर्भाव झाला, कमरेखाली भगवी लुंगी, अंगात सफेद बंडी, उंच धिप्पाड देह, काखेत झोळी, गळ्यात छोट्या रुद्राक्षांची माळा,पांढरी शुभ्र खुरतडलेली दाढी, डोळ्यावर चष्मा, अंगकांती सुद्धा तेजोमय अशी, डोक्यावर पांढरे केस, मुखात राम नाम, त्यांना बघताच क्षणी असे वाटले की माझे जणू स्वामी आजोबाच समोर उभे ठाकले. त्यांनी देखील समोर बघताच ब्रम्हांड हास्य केले, जणू काही ते माझी वाटच पहात होते, त्यांनी पायातील वहाण बाजूला केले आणि मला साष्टांग दंडवताचे आमंत्रण दिले. बऱ्याच वर्षा पासून याच क्षणाची वाट पहात होतो, आधी हट्ट करून देखील लांबूनच बोल म्हणणारे आज चक्क समोर पाय मोकळे करून धर म्हणाले, यात माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला, मुखी त्यांच्या रामनाम होते पण मला जणू माझा रामराया मिळाला.

मी काय? कार्य काय? तुम्ही माझे कोण? नकळत प्रश्न त्यांच्यासमोर निघाले तर म्हणाले, "साधन.माशाच्या पिलालापोहायचे कसे हे शिकवायचे नसते .सांगायला बापाची परवानगी नाही ." म्हणजे मी अजून तयार झालो नाही याची 100% खात्री पटली, बापाची आखणी सुरू आहे त्यांचे लक्ष आहे यात समाधान होते. नकळत शब्द फुटले...

ना मे जानू हिरे मोती
ना मे जानू साज रे
गुरू सेवा सदा करू
यही मन मे ध्यास रे......

तर मला म्हणतात कसे,

"सद्गुरु तेरा हिरा
सद्गुरू तेरा मोती
सद्गुरु तेरा साज
सद्गुरू तेरा आवाज
सद्गुरूही तेरा अंदाज ."

काय बोलावे सुचलच नाही, ते ही हसले, मी म्हणालो अजून काय तर म्हणाले, खुळ्या वेळ संपली, योग्य वेळी योग्य ठिकाणी पुन्हा भेट होईलच.
तुझ्यावर कार्य सोपवले आहे ते घडावे म्हणून आपली भेट.....

स्वतः तिथेच बसून मला मात्र चालता केला पुन्हा भेटण्यासाठी, अजून एक पर्व सुरू, जय गिरनारी.......

स्वामीभक्त (खुळा)
श्री रितेश रविंद्र वेदपाठक.